Bronisław Dzikiewicz

Inżynieria i technologie

Bronisław Julian Dzikiewicz, urodzony 20 stycznia 1899 roku w Żyrardowie, a zmarły 3 września 1978 roku w Warszawie, był wybitnym przedstawicielem Wojska Polskiego, pełniącym funkcję pułkownika. Jego droga zawodowa to nie tylko kariera wojskowa, ale również praca naukowa jako profesor doktor habilitowany, zajmujący się inżynierią geodezyjną.

Ważnym elementem jego kariery była działalność w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie przekazywał swoją wiedzę oraz doświadczenie nowym pokoleniom studentów. Dzikiewicz był osobą, która miała znaczący wpływ na rozwój nauk technicznych w Polsce.

Życiorys

Bronisław Dzikiewicz przyszedł na świat 20 stycznia 1899 roku w Żyrardowie, w rodzinie, gdzie nauczyciel Władysław (ur. 1862) oraz Elżbieta z Andersów (ur. 1861) wychowywali swoje dzieci. Jako młodszy członek rodziny miał kilka rodzeństwa, w tym zmarłych przedwcześnie Zbigniewa Michała i Mieczysławę Jadwigę, jak również starsze siostry, między innymi Wacławę (ur. 1888) oraz Władysławę Kazimierę (ur. 1901). Swoje lata młodzieńcze spędził w Żyrardowie, gdzie zdobywał edukację przed wybuchem I wojny światowej.

W obliczu nadchodzących wydarzeń Dzikiewicz został ewakuowany do Doniecka, gdzie pomyślnie ukończył Szkołę Handlową. Po powrocie do Polski w 1918 roku, jego życie nabrało wojennego tempa, gdyż został powołany do Wojska Polskiego. Swoje heroiczne obowiązki rozpoczął od 20 listopada 1918 roku, kiedy rozpoczął naukę w klasie G (klasa 10.) Szkoły Podchorążych Piechoty, którą z sukcesem ukończył w listopadzie roku 1919, zdobywając stopień podporucznika.

W roku 1920, jako dowódca plutonu w 106 pułku piechoty, brał udział w zaciętych starciach podczas wojny polsko-bolszewickiej w rejonie Lwowa. W marcu 1921 roku Dzikiewicz rozpoczął nowy rozdział swojej wojskowej kariery, przechodząc z Centralnej Szkoły Podoficerów Piechoty Nr 1 w Chełmnie do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy jako instruktor. Już 1 czerwca 1921 roku w dalszym ciągu sprawował służbę w Bydgoszczy, związany z 31 pułkiem Strzelców Kaniowskich.

12 lutego 1923 roku, na wniosek Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego, awansował na porucznika. Wówczas stacjonował w 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. Po dwuletnim kursie w Oficerskiej Szkole Topografów w Warszawie, w 1925 roku, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie. Jego awans na kapitana doszedł do skutku 27 czerwca 1935 roku, co potwierdziło jego wpływ w dziedzinie geodezji.

W tym samym okresie Dzikiewicz ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera geodety. Do 1939 roku zajmował się realizacją pomiarów triangulacyjnych w całym kraju. 14 września 1939 roku został przydzielony do oddziału służby geograficznej przy Dowództwie Grupy Obrony Lwowa na stanowisko kierownika działu kartograficznego. Po kapitulacji Lwowa, znalazł się w trudnej sytuacji i na długi czas został internowany w ZSRR, gdzie przyszło mu pracować w obozie pracy w miasteczku Tajga.

Po uwolnieniu, 27 maja 1942 roku, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, ewakuując się z nimi przez Iran, Irak oraz Palestynę. Służył w 12 kompanii geograficznej 2 Korpusu, a jego wiedza w zakresie geodezji i kartografii czyniła go cennym współpracownikiem. Do jego kluczowych osiągnięć należy dowodzenie oddziałami pomiarowymi w 2 Korpusie Polskim oraz wsparcie w bitwie o Monte Cassino oraz podczas wyzwalania Bolonii.

Po zakończeniu działań wojennych, Dzikiewicz osiedlił się w Anglii do 1947 roku, a następnie wrócił do kraju, gdzie osiedlił się w Milanówku. Tam podjął pracę w Wojskowym Instytucie Geograficznym jako kierownik Wydziału Geodezyjnego. W 1949 roku rozpoczął wykłady z zakresu astronomii i geodezji wyższej w Oficerskiej Szkole Topografów, a jego kariera akademicka rozwijała się, co zaowocowało objęciem stanowiska kierownika Zakładu Geodezji na Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.

W 1962 roku awansował na profesora nadzwyczajnego oraz prodziekana Wydziału Inżynierii Wojskowej i Geodezji. Aktywnie kierował stacją obserwacji sztucznych satelitów Ziemi SSZ nr 1159 na WAT. Dzikiewicz był także autorem licznych skryptów i podręczników z zakresu geodezji oraz edytorem kwartalnika „Geodezja i Kartografia” w latach 1952–1978.

Bronisław Dzikiewicz zmarł 3 września 1978 roku w Warszawie. Po śmierci spoczął w cmentarzu Powązkowskim (kwatera 254-1-1).

Ordery i odznaczenia

Bronisław Dzikiewicz, będący wyjątkową postacią w historii, został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego zasługach i oddaniu dla kraju. Oto lista najbardziej znaczących wyróżnień, które otrzymał w ciągu swojego życia:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968),
  • Krzyż Walecznych (1945),
  • Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1946),
  • Złoty Krzyż Zasługi (1957),
  • Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1944),
  • Srebrny Krzyż Zasługi (22 maja 1939),
  • Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino,
  • Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1960),
  • Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1955),
  • Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (1938),
  • Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938),
  • Złota Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”,
  • Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania),
  • Gwiazda Italii (Wielka Brytania).

Te odznaczenia ukazują nie tylko jego heroinizm na polu walki, ale także jego zaangażowanie w działania na rzecz ojczyzny, nauki i obronności w trudnych czasach. Każde z wymienionych wyróżnień ma swoją unikalną historię i znaczenie, podkreślając wartość jego wkładu w dzieje Polski.

Przypisy

  1. Płk w st. sp. prof. dr hab. inż. Stanisław Pachuta. Poczet geodetów polskich. Nauczyciele - Wychowawcy - Profesorowie. Płk prof. Bronisław DZIKIEWICZ (1899–1978). „Wiadomości Stowarzyszenia Geodetów Polskich”. Rok 4 (Nr 24), s. 1–2, 06.1999 r. Warszawa: ZG Stowarzyszenia Geodetów Polskich. ISSN 1426-4528. [dostęp 11.02.2022 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: JANINA DZIKIEWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 11.02.2022 r.]
  3. Bronisław Julian Dzikiewicz 1899– [online], mgd.ovh [dostęp 11.02.2022 r.]
  4. Wojskowe Biuro Historyczne - Bronisław Julian Dzikiewicz Kolekcja Akt Personalnych i Odznaczeniowych [dostęp 11.02.2022 r.]
  5. M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22.07.1955 r. nr 0/1401 - na wniosek Urzędu Rady Ministrów.
  6. M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31.08.1935 r., s. 103.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28.06.1935 r., s. 79.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 350, 833.
  10. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 148, 252.
  11. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 237, 394, 1397.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 26.11.1923 r., s. 692.
  13. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 257, 452.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15.02.1923 r., s. 94.
  15. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 134.
  16. Spis oficerów 1921 ↓, s. 111, 609, tu podano, że urodził się 21.02.1899 r.
  17. Szkic historyczny 1924 ↓, s. 38.
  18. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 384, 435.

Pozostali ludzie w kategorii "Inne":

Maria Szymon Bucholc | Stefan Maciej Wojciechowski

Oceń: Bronisław Dzikiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.63 Liczba ocen:15