Maria Szymon Bucholc

Urodzony jako syn Władysława i Urszuli z Czerwińskich, Janusz miał troje rodzeństwa. Kiedy jego ojciec, urzędnik w żyrardowskiej fabryce, zmuszony był do pobytu w sanatorium z powodu długotrwałej choroby, Janusz wraz z matką i rodzeństwem przeniósł się do Płocka. W tej trudnej sytuacji z pomocą przyszedł im wujek, kapłan Maciej Czerwiński, który był mariawitą i proboszczem parafii w Radzyminku.

Jako uczeń szóstej klasy gimnazjum Małachowskiego w Płocku, Janusz zdecydował się poprosić o przyjęcie do grona kandydatów na kapłana, co zaowocowało nadaniem mu imienia Szymon w seminarium duchownym. Po ukończeniu studiów teologicznych i przyjęciu święceń kapłańskich w 1919 roku, Janusz Bucholc stał się liderem duchowym, a jego ślady podążyła dwójka rodzeństwa. Władysław, jego brat, porzucił studia na Politechnice Warszawskiej i przyjął imię Tadeusz, zostając kapłanem mariawickim, a jego młodsza siostra Zofia, po ukończeniu gimnazjum, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Mariawitek, gdzie otrzymała imię zakonne Maria Archangela.

Po przyjęciu święceń kapłańskich, Janusz Bucholc objął urząd proboszcza w Raszewie Dworskim. W dniu 13 kwietnia 1933 roku został konsekrowany na biskupa, obejmując funkcję biskupa diecezji śląsko-łódzkiej, którą sprawował do 1955 roku. W trudnych czasach II wojny światowej był zmuszony do ucieczki z Łodzi, gdzie kontynuował swoją posługę jako proboszcz w parafiach mariawickich w Dobrej, Nowej Sobótce oraz w Mińsku Mazowieckim. Po wojnie wrócił do Świątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku, gdzie spędził resztę swojego życia i zmarł 24 maja 1965 roku.

Jego ostatnie miejsca spoczynku znajdują się na cmentarzu w Płocku. Biskup Szymon Bucholc był również autorem licznych utworów poetyckich, w tym dzieł poświęconych założycielce mariawityzmu, błogosławionej Marii Franciszce Kozłowskiej.