Julian Kubiak, znany również pod pseudonimami Franek, Gruby, Józef, Stefan, a także Stachurski, to postać o znaczącym wkładzie w rozwój ruchu komunistycznego i związkowego w Polsce. Urodził się 15 stycznia 1899 roku w Żyrardowie, gdzie rozpoczęła się jego droga życiowa, a zmarł 9 lutego 1983 roku w Gdańsku.
W latach 1947-1952 pełnił funkcję posła na Sejm Ustawodawczy, reprezentując okręg numer 19 Białystok. Jako członek parlamentu skutecznie działał na rzecz społeczności robotniczych.
W 1949 roku objął stanowisko przewodniczącego Zarządu Głównego Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Włókienniczego, co stanowiło istotny krok w jego karierze zawodowej. W późniejszym okresie również przewodniczył Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej (WKKP) w Łodzi, gdzie angażował się w kontrolę i nadzór nad działalnością partyjną w regionie.
Postać Juliana Kubiaka jest zatem przykładem na to, jak ważne były jego społeczno-polityczne zaangażowanie i działalność w kształtowaniu powojennej Polski.
Życiorys
Julian Kubiak urodził się jako syn Mateusza. Po ukończeniu trzyletniej szkoły fabrycznej oraz po śmierci ojca, rozpoczął pracę zarobkową, co zdetermino-wało jego wczesne życie. W latach 1914-1915 był zaangażowany przy budowie fortyfikacji, a następnie został wywieziony do Niemiec, gdzie miał okazję pracować w cukrowni oraz w fabryce ceramicznej. W 1918 roku, po powrocie do kraju, wstąpił do Milicji Ludowej w Warszawie. Tam rozpoczął swoją współpracę z działaczami Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewicy oraz SDKPiL, co znacząco wpłynęło na jego poglądy polityczne.
W maju 1920 roku został wcielony do batalionu stacjonującego w Grodnie i skierowany na front wschodni, jednak zdezerterował. Od 1922 roku podjął pracę w Zakładach Żyrardowskich i stał się aktywnym działaczem Związku Zawodowego Robotników i Robotnic Przemysłu Włókienniczego oraz MOPR. Od końca 1926 roku był także członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP). W listopadzie 1923 roku współorganizował strajk i wiec wspierający krakowskich robotników, co zakończyło się jego zwolnieniem z pracy; jednak wrócił na stanowisko pod naciskiem związków zawodowych, a także na żądanie załogi.
Kubiak wielokrotnie wybierany był delegatem fabrycznym, a w 1927 roku objął funkcję przewodniczącego oddziału Związku Zawodowego Robotników i Robotnic Przemysłu Włókienniczego w Żyrardowie. W tym samym roku został członkiem Komitetu Miejskiego KPP i działał także w PPS-Lewicy. Od 1929 roku brał udział w pracach Komisji Rewizyjnej tej partii. Był także członkiem władz sekcji młodzieżowej PPS-Lewicy. 1 maja 1929 roku współorganizował demonstrację bezrobotnych, co skutkowało jego aresztowaniem; został jednak zwolniony za kaucją.
W listopadzie 1930 roku ubiegał się o mandat do Sejmu, prowadząc działalność przedwyborczą jako przedstawiciel „Bloku Jedności Robotniczej”. W latach 1931-1932 przebywał w ZSRR na polecenie KPP, gdzie studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej i uczestniczył w IV Zjeździe KPP jako delegat okręgu Warszawa-Podmiejska. Został aresztowany 26 listopada 1932 roku i skazany na pięć lat więzienia; po amnestii skrócono mu wyrok do czterech lat, a zwolniono na początku 1936 roku.
Po powrocie z więzienia, z powodu kontynuowania działalności komunistycznej, w marcu 1936 ponownie trafił do aresztu i osadzony został w obozie w Berezie Kartuskiej do 1 listopada 1936 roku. Aż do rozwiązania KPP, które miało miejsce w sierpniu 1938 roku, Kubiak aktywnie uczestniczył w jej działaniach. Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku udał się do Brześcia, gdzie pracował w sowieckiej milicji, a później w Urzędzie Mieszkaniowym.
W maju 1940 roku przeniósł się do Białegostoku, gdzie w fabryce włókienniczej objął stanowisko naczelnika straży. Po czerwcu 1941 roku ukrywał się w gajówce w Puszczy Białowieskiej, gdzie pracował aż do 1944 roku. Po lipcu 1944 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Białymstoku i został członkiem egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PPR. Objął rolę sekretarza oraz przewodniczącego Okręgowej Rady Związków Zawodowych, a także zasiadał w Wojewódzkiej Radzie Narodowej.
W listopadzie 1944 roku uczestniczył w posiedzeniu konstytucyjnym Tymczasowej Komisji Centralnej Związków Zawodowych w Lublinie, gdzie stał się członkiem jej Wydziału Wykonawczego. W grudniu 1945 pełnił rolę delegata na I Zjazd PPR, a w grudniu 1948 roku był obecny na I Zjeździe PZPR. Po wyborach do Sejmu w styczniu 1947 roku został posłem z okręgu nr 19 Białystok. Przez lata 1949-1950 przebywał w Łodzi, gdzie był przewodniczącym Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Włókienniczego oraz przewodniczącym WKKP w Łodzi od 10 lipca 1950 roku. Jako delegat brał udział w II, III i IV Zjazdach PZPR, które miały miejsce w latach 1954, 1959 i 1964.
31 sierpnia 1958 roku przeszedł na emeryturę. W ciągu swojego życia był odznaczony wieloma wyróżnieniami, w tym Orderem Sztandaru Pracy II klasy.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Adolf Heidrich | Ryszard Bartosiewicz | Albert Breyer | Stanisław Barański (polityk) | Stefan Siekierski | Beata Rusinowska | Leszek Miller | Tadeusz Rajner | Józef Żmigrodzki | Piotr Nowakiewicz | Jerzy Naziębło | Franciszek Biedrzycki | Roman Smogorzewski | Piotr Ostaszewski | Józef Pater (polityk) | Stefan Niewiadomski | Zofia Ładyńska | Stefan Jodłowski | Jerzy Słomiński (polityk) | Maria StelmachOceń: Julian Kubiak